วันเวลาผ่านไปอย่างอ้อยสร้อย เชื่องช้า ทว่าสม่ำเสมอ เข็มนาฬิกาทำหน้าที่ของมันอย่างเกียจคร้าน การขยับเข็มของมันแต่ละช่วง ล้วนบ่งบอกถึงความทอดอาลัย
แต่แล้ว เมื่อเข็มนาฬิกาเรือนที่ฉันจ้องมองอยู่ กระแทกเข็มยาวปัดมาอีกช่อง เป็นการส่งท้ายนาทีเก่าอย่างเด็ดขาด ราวกับจะบอกว่า ช่วงนาทีที่ผ่านมาได้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แล้ว ภาพที่ฉันเห็นด้านหลังนาฬิกาเรือนนั้น ...

ฟึ่บ ... พรืด ...

กระแสชนหลั่งไหลออกจากพาหนะนั้น พร้อมๆ กับผู้รอคอยก็เดินสวนกลับเข้าไป หนึ่งในนั้นคือผม

ปี๊บ ... ปี๊บ ... ปี๊บ ... ปี๊บ ... ปี๊บ ... พรืด ... ฟึ่บ ...

พาหนะคันยาวนั้นมุ่งหน้าไปตามทางของมัน ทิ้งผู้คนที่เดินทางถึงจุดหมายไว้กับกาลเวลาของนาฬิกาเรือนนั้น และจากมาพร้อมกับผู้ที่ยังคงเดินทาง เพื่อจุดหมายปลายทางของตน

"... สถานีต่อไป อโศก ... Next station Asoke ..."

ในแต่ละวัน รถไฟฟ้าขบวนนี้ต้องเดินทางจากสถานีหมอชิต ไปยังอ่อนนุช และจากอ่อนนุชกลับไปหมอชิต ไม่รู้กี่เที่ยวต่อกี่เที่ยว เป็นวงจร อาจจะเปลี่ยนเส้นทางไปยังตากสินเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง อันนี้ผมไม่รู้ จะรู้ก็เพียงแต่ มันมีชีวิตอยู่บนรางของมันมานาน และจะไม่มีชีวิตเลย ถ้ามันไม่ได้อยู่บนราง

ประตูของมัน เป็นทางเข้า และทางออกของสิ่งต่างๆ ที่มันได้ผ่านมา และผ่านไป ผู้คนมากมายจากแต่ละสถานีได้สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาใช้บริการ วันแล้วคืนเล่า บ้างเป็นคนเดิม สถานีเดิม เวลาเดิม บ้างก็เป็นขาจร แวะเวียนมาทายทักก็เพียงชั่วครั้งชั่วคราว

แต่รถไฟฟ้าก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป เหมือนกับนาฬิกาที่สถานีเรือนนั้น รถไฟฟ้าหมุนเวียนเดินทางไปตามรางของมัน ไปและกลับแบบนี้
เข็มนาฬิกาก็เดินวนย่ำซ้ำรอยเดิม ทุกอย่างยังคงเดิม

แต่ถึงกระนั้น "ความรู้สึก" ก็ยังบอกกับเราว่า มันไม่เหมือนเดิม

วันนี้แตกต่างจากวันวาน วันวานก็แตกต่างจากวันก่อนหน้า ... วันพรุ่งนี้ก็คงแตกต่างกันออกไป แต่ถึงอย่างไร มันก็เป็นเพียงการคาดเดา เพราะไม่ว่าจะอย่างไร พรุ่งนี้ ก็คงยังไม่เกิดขึ้นได้ ตราบใดที่ยังเป็นวันนี้อยู่ สิ่งที่เรารู้ ก็เพียงแต่ว่า มันจะต้องแตกต่างไปจากเดิม

ชีวิตคนเราปัจจุบันนี้ ก็คงไม่ต่างอะไรกับวงจรชีวิตของรถไฟฟ้า ที่แล่นไปกลับระหว่างสถานีต้นทางกับสถานีปลายทาง
และคงไม่ต่างอะไรกับนาฬิกาเรือนนั้น ที่กระแทกช่วงเวลาแต่ละนาที ให้เราต้องคำนึงถึงชีวิตในนาทีผันผ่าน พร้อมกับยังคงเดินหน้าต่อไป

"... สถานีต่อไป สถานีปลายทาง หมอชิต ..."

ผมคงต้องลงที่สถานีนี้เสียแล้ว ถ้าผมไม่อยากเดินย่ำซ้ำรอยเดิม