เหล่าทหารหาญแห่งพระราชวังอืดบวมใหญ่ เคลื่อนขบวนแถวเรียงสองเดินตามไมตี้ อู๊ดไปตามทางเดินภายในคฤหาสน์เสือน้อย มีกำนันไทเกอร์ อู๊ดเดินนำหน้าไปอย่างร้อนรน

ไม่นานนัก ทั้งหมดก็ได้เห็นผลงานของโรบิน อู๊ด เหล่าทหารและหมูรับใช้ของคฤหาสน์ต่างนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น โดยไร้ซึ่งวี่แววของผู้มาเยือน

“มันเป็นหมูประเภทไหนกันนะ ทำไมถึงได้ว่องไวปานนี้” เสียงหนึ่งเปรยขึ้นในขบวนแถว
“แยกกันออกไปค้นหา อย่าให้มันหนีรอดไปได้” ไมตี้ อู๊ดสั่งการ
“ครับ”

น้ำในบ่อปลาบ่อนั้นยังคงนิ่งอยู่ในมุมมืดของราตรี ฝูงปลาต่างแหวกว่ายในน้ำนั้น ดวงตายังคงเบิกกว้าง

“พบผู้รอดชีวิตครับ กำนัน …” ทหารหมูนายหนึ่งอุ้มผู้รอดตายวิ่งมาหากลุ่มของไทเกอร์ อู๊ด ภาพที่เห็น คือหมูกำลังอุ้มปลาคราฟสีขาวตัวใหญ่ บนหัวมีจุดสีแดงสดแต้มอยู่

“… พบในบ่อน้ำท้ายสวนครับ ผมเห็นมันอ้าปากพะงาบๆ อยู่ในน้ำ เลยช่วยมันขึ้นมา ยังมีอีกเยอะเลยครับท่าน” เสียงนั้นยังไม่คลายความตื่นเต้น

สามทหารหมูต่างนิ่งงัน มองหน้ากันเอง ไม่รู้จะพูดอย่างไร จนในที่สุด กำนันโปรกอล์ฟก็โพล่งออกมาด้วยลุแก่โทสะอีกครั้ง

“เจ้าบ้า นั่นมันปลา ปลามันต้องอยู่ในน้ำ แล้วที่มันทำปากพะงาบๆ เนี่ย เพราะมันหายใจแบบนี้ ข้าให้เจ้าไปหาเจ้าโรบิน อู๊ด แต่เจ้ากลับ …” กำนันเว้นจังหวะหายใจด้วยจมูกกลมๆ สีชมพูสองรูนั้น เขาโกรธจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“… รีบเอามันไปไว้ในบ่อตามเดิมเลย” บ่อน้ำนั้นจึงยังมีปลาคราฟตัวงามตัวนั้นเช่นเดิม

การค้นหาจอมโจรอ้วนพีในเงามืดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะสวนในคฤหาสน์เสือน้อยไม่ใช่สวนเล็กๆ ทุกหย่อมหญ้าล้วนประดับประดาด้วยสิ่งละอันพันละน้อย ไม่ว่าจะเป็นชิงช้าขนาดใหญ่ที่สามารถรับน้ำหนักชาวอ้วนพีที่อ้วนพีสมชื่อได้คราวละมากๆ เสาไฟที่ปกติจะมีไฟอยู่ตลอดคืน แต่คืนนี้กลับมืดสนิท เพราะต้องการอำพรางหมูในคฤหาสน์ให้พ้นจากสายตาผู้มาเยือน เพื่อซุ่มโจมตีได้ง่ายขึ้น แต่บัดนี้ มันกลับเป็นอุปสรรคไปเสีย

“กรอบ … แกรบ … กรอบ … แกรบ …” เสียงหนึ่งดังเพียงแผ่ว ต้นเสียงกำลังเคลื่อนที่เข้าไปในห้องนอนของกำนัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ต้องเป็นเสียงถุงก๊อบแก๊บของโรบิน อู๊ดอย่างแน่นอน

เขาพกถุงก๊อบแก๊บสีดำใบเขื่องออกปล้นทุกครั้ง และใช้มันขนของที่ปล้นมา ครั้งนี้ก็เช่นกัน เสียงกรอบ … แกรบ … ของมันยังเป็นเสียงชินหูของจอมโจรอย่างโรบิน อู๊ด

“ครั้งหน้า เห็นทีจะต้องลดเสียงพวกนี้ซะแล้ว น่าจะลองใช้เป้แบบที่ฝรั่งแบกเวลาไปเที่ยวบ้าง เคยเห็นที่เมืองไทย ฝรั่งชอบหิ้วกัน สะดวกกว่าเยอะเลย แถมไม่มีเสียงรำคาญใจด้วย”
 

“กรอบ … แกรบ … กรอบ … แกรบ …” เสียงนั้นยังคงดังต่อไป เมื่อเขาหยิบสร้อยคอทองคำกำหนึ่งใส่เข้าไปในถุง

เมื่อได้ทรัพย์สินมากพอแล้ว โรบิน อู๊ดก็ไม่ลืมที่จะเอากระบะดินเหนียวที่พิมพ์รอยเท้าของตัวเอง ทิ้งไว้เป็นที่ระลึก คล้ายกับดาราดังที่ชอบประทับรอยมือรอยเท้ากันนักหนา และสุดท้าย ก่อนออกจากคฤหาสน์เสือน้อย เขาได้ทิ้งจดหมายไว้ข้างรอยเท้าของเขา ใจความว่า
 

กำนันไทเกอร์ อู๊ด

ข้าขอแสดงความยินดี และร่วมอนุโมทนา ในฐานะที่ท่านได้อุทิศตน เสียสละทรัพย์สมบัติจำนวน 1 ถุงทะเลถ้วน เพื่อให้ชีวิตของหมูจนๆ ในดินแดนอ้วนพีได้มีความเป็นอยู่สุขสบายขึ้น พร้อมกันนี้ ข้าได้มอบอนุโมทนาบัตรให้แก่ท่าน เพื่อเป็นเกียรติประวัติของท่านและครอบครัวสืบไป

ขอขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
โรบิน อู๊ด
จอมโจรอ้วนพี

ปล. รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มมั้ยครับ


“เจ้าทำงานกันยังไง ทหารตั้งมากมาย กะอีแค่หมูตัวเดียวก็ยังจับไม่ได้ แล้วนี่จะทำยังไงต่อไป ฮะ” พระเจ้าพิกกี้ อู๊ด ที่แปดสิบจุดห้าตวาดใส่สามทหารหมูลั่นพระราชวังอืดบวมใหญ่ ในเช้าวันต่อมา
“พระอาญามิพ้นเกล้า ข้าสมควรได้รับโทษ”
“แต่เอาเถอะ เอาเรื่องเจ้าไว้ทีหลัง …” พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าลดความดุดันลงไป เมื่อนึกถึงกำนันไทเกอร์ อู๊ด
“… กำนันไทเกอร์ อู๊ดสหายสนิทของข้า ยามนี้กลายเป็นหมูนิทราไปแล้ว เพราะโกรธแค้นมากที่จัดการกับเจ้าโจรตัวนี้ไม่ได้ เราให้หมอหลวงที่เก่งที่สุดในวังไปดูอาการแล้ว หมอบอกว่า ต้องไปหารำหิมะมาปรุงยารักษา จึงจะหายเป็นปกติ”
“รำหิมะ … รำหิมะที่ว่านี้คืออะไร อยู่ที่ไหนหรือ” มอร์แกน อู๊ดถาม
“รำหิมะคือสมุนไพรวิเศษ ทุกๆ ต้น ในหนึ่งพันปีจะออกดอกเพียงดอกเดียว สรรพคุณของมันสามารถรักษาได้ทุกโรคโดยไม่ต้องมีเงิน 30 กีบ ไมเคิล อู๊ด, มอร์แกน อู๊ด พวกเจ้าสองตัวจงออกไปหารำหิมะนี้ มันอยู่ในป่ารำหิมะ ทางตอนเหนือของดินแดนอ้วนพี ส่วนไมตี้ อู๊ด เจ้านำทหารออกตามล่าโรบิน อู๊ด ข้าได้ยินมาว่า มันจะเอาทรัพย์สินที่ปล้นมา ไปให้กับไทธนา อู๊ด ที่อาศัยอยู่ทางภาคใต้”
“ครับ” ทั้งสามรับคำพร้อมกัน ในขณะที่พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้า ยังคงนึกคุ้นกับชื่อ ไทธนา อู๊ด