แดดอ่อนๆ ยามเช้ายังคงเล่นซ่อนแอบกับพื้นดิน โดยใช้เงาไม้เป็นที่ซ่อนตัว จึงเหลือแสงที่สาดส่องลงมายังพื้นดินเพียงเล็กน้อย สายลมก็กำลังหยอกล้อยอดไม้ให้โอนเอนไปกับมัน เป็นยามเช้าที่ช่างร่มรื่นนัก

ดวงตาประกายทองคู่นั้นมองผ่านแว่นตา เธอเห็นจมูกกลมโตสีชมพูอ่อนของเธอ ยื่นตรงออกไปตามสายตาที่ทอดยาวไปในลำน้ำของแม่น้ำขาวใหญ่ ใต้สะพานไม้ที่เธอยืนอยู่ แขนอ้วนๆ ของเธอเกาะเกยอยู่บนราวบนสุดของสะพาน เธอเกยคางไว้บนท่อนแขนเหมือนกำลังรอคอยใครอยู่

แจมมี่ อู๊ด … เธอเป็นถึงรองธิดาอ้วนพี เป็นธิดาหมูที่ใครๆ ต่างภาคภูมิใจ ถึงแม้เธอจะได้เพียงตำแหน่งนางงามผิวเนียนจากการประกวดธิดาสรรพสัตว์โลก แต่เธอก็เป็นที่สุดในดวงใจตัวหนึ่งของชาวอ้วนพีทั้งหลาย

สายลมยังคงหยอกเย้ายอดไม้ต่อไปอย่างเพลิดเพลิน เธอก็ยังคงรอคอยใครอยู่บนสะพานนั้น

ตะวันเริ่มมองเห็นดินแดนอ้วนพีในมุมมองที่สูงขึ้น ร่างหนึ่งยังคงรอคอย ส่วนอีกร่างเริ่มปรากฏกายขึ้นที่ปลายถนนเส้นหนึ่ง ในขณะที่หมอกยามเช้าเริ่มเหนื่อยกับการซ่อนสิ่งต่างๆ ไว้ในตัวเองแล้ว

ร่างนั้นค่อยเดินใกล้เข้ามาตามเส้นทาง มุ่งตรงสู่สะพานที่สาวน้อยยืนอยู่

"กรอบ … แกรบ …กรอบ … แกรบ…"

เสียงนั้นทำให้แจมมี่ อู๊ดหันไปทางต้นเสียง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก เธอมองไปที่เขาอย่างอ่อนโยนด้วยดวงตาประกายทองรับแสงอรุณ ผ่านเลนส์แว่นกรอบสีชมพูนั้น

"นึกว่าจะไม่ได้พบพี่โรบินอีกแล้วซะอีก"
"พี่ต้องมา แจมมี่ ภารกิจอันยิ่งใหญ่ของพี่ยังไม่เสร็จ"
"แจมมี่รู้ว่าพี่เหนื่อย แจมมี่ภูมิใจในตัวพี่ พี่เป็นมิตรแท้ของผู้ยากไร้จริงๆ"
"แจมมี่ที่รัก พี่รักเจ้าเหลือเกิน"
"แจมมี่ก็รักพี่"
 

ทั้งสองโผเข้ากอดกันภายใต้เงาไม้กลางสะพานนั้น สายลมพัดโชยเพียงแผ่ว แต่ก็สามารถทำให้ถุงก๊อบแก๊บตุงๆ ของโรบิน อู๊ดดัง … กรอบ … แกรบ …กรอบ … แกรบ …

ภาพบนสะพาน จะว่าเป็นการกอดก็ใช่ จะว่าไม่ใช่ก็ใช่อีก เพราะพุงกลมๆ สองพุงนั้น ไม่เอื้อโอกาสให้เขาและเธอได้กอดอย่างสนิทชิดใกล้กันมากนัก ภาพที่เห็นจึงเป็นเพียงการจับไหล่ของกันและกันมากกว่า

"พี่โรบิน …" แจมมี่ อู๊ดผละตัวออกจากอกอูมๆ ของเขา
"… พี่จะไปนานมั้ย" น้ำตาของเธอเริ่มอาบแก้มสีชมพูอวบอิ่ม
"ไม่นานจ้ะ" เสียงนุ่มๆ ของจอมโจรอ้วนพีบอกหนักแน่น ราวกับเป็นคำมั่นสัญญา

จมูกกลมๆ ของทั้งสองใกล้ค่อยเคลื่อนใกล้กันทีละน้อย จนกระทั่งใกล้กันที่สุด แต่ทั้งสองทำได้แค่นั้น ไม่อาจใช้จมูกสัมผัสกันได้ เพราะติดพุงเช่นเดิม

"พี่ว่า แบบนี้ดีกว่า …" แล้วโรบิน อู๊ดก็แนะนำวิธี

เขาและเธอก้าวถอยหลังตัวละหนึ่งก้าว แล้วยื่นกีบหน้าออกมาสัมผัสกัน จากนั้นก็ค่อยๆ โน้มตัวไปข้างหน้า ใช้แขนทั้งสองพยุงตัวไว้ จนกระทั่งลมหายใจของทั้งคู่แนบชิดติดกัน

ชาวอ้วนพีถือว่านี่เป็นการแสดงความรัก เพราะหมูที่รักกันย่อมหมายถึงว่า เขาทั้งคู่ต่างเป็นลมหายใจของกันและกัน จึงต้องสื่อด้วยการแลกลมหายใจกันทางจมูก

ทั้งคู่หลับตาพริ้ม ราวกับจะปิดรับความรู้สึกใดๆ นอกจากปลายจมูก ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศรอบข้าง ที่แม้แต่แสงตะวันก็ยังเขินจนต้องไปหลบอยู่หลังเมฆ แต่สายลมขี้เล่นยังคอยคอยแวะเวียนมาหาเขาและเธอด้วยความเย็นสดชื่น

"ฟี้บบบบ….." แจมมี่ อู๊ดลืมตาขึ้น
"พี่โรบิน" น้ำเสียงนั้นแง่งอน จอมโจรอ้วนพีได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน

มีกลิ่นหนึ่งโชยมาจากต้นเสียงเบื้องล่าง เป็นกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ ใบหน้าเหยเกของแจมมี่ อู๊ด และโรบิน อู๊ดเป็นพยานได้

"ปรับปรุงทั้งเสียงทั้งกลิ่นเลยนะพี่"

แล้วแจมมี่ อู๊ดก็จับแขนโรบิน อู๊ดด้วยกีบทั้งแปด พาเขาวิ่งจากสะพานไปยังต้นไม้ใหญ่ แล้วนั่งลงตรงโคนต้น รอยยิ้มของทั้งคู่แย้มบานขึ้นอีกครั้ง

"ขอโทษด้วยนะ แจมมี่ เมื่อคืนพี่เหนื่อย ไปปล้นบ้านกำนันไทเกอร์ อู๊ด พี่จัดการกับพวกทหารเป็นสิบเลย พอออกมา ก็ไปหาอะไรกินนิดหน่อยน่ะจ้ะ" โรบิน อู๊ดรีบแก้ตัว
"พี่ไปกินไก่ทอดคลุกรำละเอียดมาใช่มั้ย กลิ่นมันฟ้อง"
"จ้ะ ก็พี่ชอบนี่นา ถ้าดินแดนอ้วนพีไม่มีหมูยากไร้เมื่อไหร่นะ พี่จะเปิดร้านไก่ทอด ดีมั้ย จะให้แจมมี่เป็นเถ้าแก่เนียะ"

รองธิดาอ้วนพีได้แต่ขวยเขิน แก้มสีชมพูอ่อนดูเข้มขึ้นถนัดตา โรบิน อู๊ดจ้องมองสองแก้มนั้น พร้อมประทับจมูกของตนลงบนนั้นเพียงแผ่วเบา

"พี่ต้องไปแล้ว เจ้าดูแลตัวเองดีๆ นะ"
"พี่ก็ต้องระวังตัวด้วยนะ ทางการกำลังต้องการตัวพี่"
"ไม่ต้องห่วงจ้ะ พี่จะรีบไปรีบกลับ แจมมี่รอพี่นะ"
"จ้ะ พี่โรบิน"

ดวงตะวันดวงนั้นเริ่มจัดจ้า ส่องให้เห็นหนทางเบื้องหน้าไปสู่ทิศใต้ หมูตัวหนึ่ง กับกระบี่คุ่ใจ และถุงก๊อบแก๊บสีดำตุงๆ กำลังมุ่งหน้าไปตามเส้นทางสายนี้

"ไทธนา อู๊ด รอข้าก่อน ข้ากำลังจะไปช่วยท่านและหมู่บ้านของท่าน" โรบิน อู๊ดคิดในใจ ในขณะที่สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่น