สองเท้าอ้วนๆ ของจอมโจรอ้วนพียังคงก้าวย่างไปข้างหน้าอย่างไม่เหนื่อยล้า ไปตามเส้นทางสายโคเลสเตอรอลอันเป็นถนนสายหลักของดินแดนอ้วนพี

แดดเริ่มจัดจ้า ทวีความร้อนทาบทาผิวกายสีชมพูของเขาที่นับวันจะกลายเป็นสีดำขึ้นทุกทีๆ เหงื่อกาฬไหลริน ดูคล้ายกับเพิ่งอาบน้ำมา สภาพที่เห็นก็ไม่ต่างกับลูกหมาตกน้ำสักเท่าไหร่ เพียงแต่เปลี่ยนเป็นลูกหมูเท่านั้นเอง

เขาหวนนึกถึงเมื่อหลายวันก่อน ที่เขากับแจมมี่ อู๊ด รองธิดาอ้วนพีพบกันครั้งสุดท้าย ท่ามกลางเปลวแดดแผดเผา เขาฝันทั้งตื่น

วันแรกที่เขาและเธอพบกัน โรบิน อู๊ดกำลังงัดบ้านของเธออยู่ บ้านของแจมมี่ อู๊ดอยู่ไกลออกไปทางทิศเหนือของเมืองหลวงแห่งดินแดนอ้วนพี ในระหว่างนั้น เขาได้ยินเสียงใครตัวหนึ่งเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน จึงรีบหลบไปทางด้านหลัง แล้วเธอก็ออกมาจากประตูหน้าบ้าน เดินอ้อมมาทางหลังบ้าน ใกล้ๆ กับที่ที่เขาหลบอยู่

เธอหันซ้ายหันขวา ทีท่าร้อนรน ก่อนจะนั่งยองๆ ที่ริมสวน …

“จ๊อกกกกกก …”

เสียงน้ำกระทบยอดหญ้า แม้แผ่วเบา แต่ก็สามารถทำลายความเงียบรอบข้างลงได้

เงาตะคุ่มๆ ริมสวนนั้น ทำเอาโรบิน อู๊ดใจหายใจคว่ำ ถึงกับเลิกคิดจะงัดบ้านของเธอ ทั้งที่หมายจะเอาเงินรางวัลที่เธอได้จากการประกวดธิดาอ้วนพี นำไปแจกจ่ายให้กับเด็กด้วยโอกาสในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

เขาเดินออกมาจากที่ซ่อน ในขณะที่แจมมี่ อู๊ดยังสาละวนอยู่กับการปลดทุกข์ของตัวเอง

เมื่อเห็นร่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในยามวิกาลเช่นนั้น เธอถึงกับตกใจลุกขึ้น แต่ยังคงปล่อยสายน้ำนั้นให้ไหลต่อไป กว่าจะรู้ตัว ขาทั้งสองของเธอก็เปียกชุ่มแล้ว

“ใครน่ะ” น้ำเสียงนั้นหวาดกลัว เธออยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ปากของเธอไม่สามารถ
“อย่าตกใจไปเลย ข้าคือโรบิน อู๊ด จอมโจรอ้วนพี”
“ท่านคือจอมโจรโรบิน อู๊ด มิตรแท้แห่งผู้ยากไร้…” เธอเปลี่ยนน้ำเสียง เหมือนระคนดีใจ
“ใช่”

โรบิน อู๊ดสังเกตเห็นรอยยิ้มของเธอ ช่างขาวสดใสท่ามกลางความมืดมิดรอบด้าน

“ข้าชื่อแจมมี่ … แจมมี่ อู๊ด … ข้ารู้จักเจ้ามานานแล้ว ข้าอยากจะ …” แจมมี่ อู๊ดพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่โรบิน อู๊ดชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“ข้ารู้ ข้าจะมาขอทรัพย์สินจากเจ้า เพื่อไปแจกจ่ายให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”
“เด็กกำพร้า … เด็กกำมีด … เด็กพวกนี้เขาไปกำมีดทำไม” แจมมี่ อู๊ดถาม น้ำเสียงน่ารัก ไร้เดียงสา โรบิน อู๊ดเริ่มหน้าแดงด้วยเขินอาย เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
“เอ่อ … คืออย่างนี้ แจมมี่ พี่จะอธิบายให้ฟัง …” เขาเริ่มเปลี่ยนสรรพนามโดยไม่รู้ตัว มันอาจจะเป็นเพราะหัวใจอวบอ้วนสีชมพูของเขาเรียกร้องให้เขาเรียกตัวเองแบบนี้ต่อหน้าเธอก็ได้
“… เด็กกำพร้า หมายถึงเด็กที่ไม่มีพ่อแม่ …”
“ไม่มีพ่อแม่ แล้วเกิดมาได้ยังไงล่ะพี่” แจมมี่ อู๊ดเรียกตามบ้าง
“… คือจริงๆ เด็กพวกนี้ก็มีพ่อแม่แหละ แต่พ่อแม่ของเขาอาจจะตาย หรืออาจจะทิ้งเขาไว้ ไม่ได้เลี้ยงดู”
“ใจร้ายจังเลย น่าสงสารพวกเขา” เสียงนั้นแสดงความเห็นใจอย่างมาก โรบิน อู๊ดรับรู้ได้ด้วยใจที่เปี่ยมด้วยศรัทธาแห่งความดี
“พี่ไม่ต้องปล้นหรอก เดี๋ยวแจมมี่จะเอาเงินมาให้” เธอบอกกับเขา ก่อนจะเชิญเขาเข้าไปในบ้าน หาน้ำหาท่ามาต้อนรับอย่างดี

ไม่นานนัก เธอกลับมาพร้อมกับถุงเงินใบโต ก็ถุงก๊อบแก๊บสีดำของโรบิน อู๊ดนั่นแหละ ถุงเดิม ถุงเดียว ปล้นมาไม่รู้กี่บ้านต่อกี่บ้านแล้ว ใช้คุ้มมากๆ

… ต้องประหยัดไว้ เพื่อจะได้เอาทรัพย์สินไปให้อู๊ดผู้ยากไร้ได้อย่างเต็มที่ …

“แจมมี่รักเด็กจ้ะ พี่โรบิน”

ถึงแม้จะเป็นประโยคที่ได้ยินได้ฟังกันบ่อยบนเวทีประกวด แต่ค่ำคืนนั้น โรบิน อู๊ดกลับตกอยู่ในมนต์เสน่ห์อันเย้ายวนใจ ริมฝีปากแบบบางสีชมพูเข้มนั้นทำให้จิตใจของเขาล่องลอยไปไกลแสนไกล

“พี่รู้สึกปลื้ม เป็นการส่วนตัว อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน”

ตั้งแต่นั้นมา เมื่อโรบิน อู๊ดปล้นสำเร็จ ก็จะมาหาแจมมี่ อู๊ดทุกครั้ง จนกระทั่งความรักเบ่งบานในหัวใจอ้วนๆ ของเขาและเธอ

เมื่อเขาคิดถึงวันวานที่ผ่านพ้น ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบสร้อยคอรูปหมูนั่งยองๆ ที่แจมมี่ อู๊ดให้เขาไว้ขึ้นมาดู มันทำให้เขานึกถึงคืนนั้น ภาพของแจมมี่ อู๊ดในสวนของเธอในวันแรกพบยังคงติดตราตรึงใจของเขาจนบัดนี้

หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลนัก ดวงตะวันเริ่มตาปรือคล้ายง่วงนอน แสงจากตะวันดวงนั้นดูอ่อนโรยโชยแผ่ว

โรบิน อู๊ดเลี้ยวเข้าป่าละเมาะข้างทาง ออกหาผลไม้ป่าเก็บกินตามแต่จะหาได้ เขาคิดถึงไก่ทอดน่องนั้น ในคืนที่ปล้นบ้านกำนันไทเกอร์ อู๊ด … กลิ่นของมันตามมาหลอกหลอนเขา ทำให้เขาคิดถึงแจมมี่ อู๊ดในวันที่พบกันครั้งสุดท้าย

……….

สร้อยคอรูปหมูนั่งยองๆ แกว่งไกวไปตามจังหวะหายใจของเขา เหมือนเป็นเพียงสิ่งเดียวที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในค่ำคืนนี้

“ครอก … ฟี้ …”

ลมหายใจนั้น คล้ายกับมีน้ำเสียงแห่งความคิดถึงปนอยู่ด้วย