"ก๊อกๆ …" ชายหนุ่มร่างอ้วนเคาะประตูไม้บานนั้น
"ก๊อกๆ …" ถุงก๊อบแก๊บสีดำใบโตที่เต็มไปด้วยทรัพย์สินมากมายใบนั้น ดังกรอบ … แกรบ … ด้วยสายลมแห่งราตรี ในระหว่างที่เสียงเคาะประตูครั้งที่สองดังขึ้น

ไม่นานนัก ประตูนั้นแง้มออก แสงไฟภายในบ้านลอดประตูออกมากระทบใบหน้าอันอวบอ้วน
 

"พี่โรบิน" หมูที่หลังประตูร้องเรียกด้วยความดีใจ และเชื้อเชิญผู้มาเยือนให้เข้าไปข้างใน
 

ทันทีที่โรบินวางของลง เธอก็ตรงเข้ามาเลียหน้าเขา เพื่อคลายความเหนื่อยอ่อน
 

"ไม่เอาน่า แจมมี่ พี่จั๊กจี๋"
"พี่จะได้หายเหนื่อย แจมมี่รู้ว่าพี่เหนื่อย เดี๋ยวพี่ก็ต้องเอาทรัพย์สินพวกนี้ไปให้หมูยากไร้อีก คราวนี้พี่จะเอาไปให้ใครล่ะ"
"คราวนี้พี่ไปไกล แจมมี่ พี่จะไปบ้านของไทธนา อู๊ด อยู่ทางใต้แน่ะ"
"รีบไปรีบกลับนะ แจมมี่คิดถึง" เธอยังคงเลียหน้าเขาต่อไป
"แจมมี่ พี่จั๊กจี๋" น้ำเสียงของเขาดูร่าเริงนัก

"แจมมี่ พี่จั๊กจี๋ …" ตาของเขาเผยอขึ้นรับแสงตะวัน แต่ปากก็ยังคงพูดแต่ประโยคนี้ …
"นี่ข้าฝันไปเหรอ ฝันแล้วใครมาเลียหน้าข้าอยู่ล่ะ"

ลิ้นเปียกๆ ลื่นๆ นั้นตวัดขึ้นลงบนใบหน้าของโรบิน อู๊ด ตั้งแต่หู หน้าผาก ตา จมูก และปาก เขายกแขนขึ้นจับเจ้าตัวนั้นด้วยกีบมือทั้งสองข้าง

"ที่แท้ก็ลูกหมา สวยซะด้วย ขนปุกปุยเชียว เจ้านี่เองที่ทำให้ข้าฝันหวาน" โรบิน อู๊ดพูดยิ้มๆ

มันเป็นลูกหมาสีน้ำตาลตัวเล็กๆ ขนของมันปุกปุย หางสั้นๆ ของมันกระดิกไปมาด้วยความร่าเริง ใบหน้าของมันเหมือนกับยิ้มออกมา เป็นยิ้มแรกที่โรบิน อู๊ดได้เห็นหลังจากที่เดินทางมาหลายวัน

"หล่อดีเหมือนกันนะเรา มาจากไหนล่ะเนี่ย" เขาทักทายเจ้าหมาน้อย
 

และเพราะว่ามันเป็นลูกหมาที่ตัวเล็กมาก เขาจึงเรียกมันว่า "เจ้าตัวเล็ก" ดูเป็นคำเรียกที่เหมาะสมกับมันเหลือเกิน

"มีเพื่อนร่วมเดินทางสักตัวก็ดีเหมือนกัน"
 

ว่าแล้ว จอมโจรอ้วนพีที่วันนี้เป็นหมูใจดี อยากรับลูกหมามาอุปการะ ก็วางเจ้าตัวเล็กลง
 

"ถ้าเจ้าอยากเดินทางไปกับข้า ก็ตามข้ามา" โรบิน อู๊ดบอกกับเจ้าตัวเล็ก
 

เขาเดินไปข้างหน้า ไปยังลำธารสายหนึ่ง เพื่อล้างหน้าล้างตา น้ำนั้นสดชื่น สมกับเป็นเวลาเช้าเสียจริงๆ เขาเคยคิดอยากจะล่องเรือไปตามลำน้ำ อยากรู้ว่าที่สุดแล้ว เส้นทางของสายน้ำจะไปจบลงที่ใด
 

การเดินทางของเขา นับตั้งแต่วันแรกที่ตัดสินใจออกปล้นเพื่อเอาเงินที่ได้ไปช่วยพี่น้องตระกูลอู๊ดผู้ด้อยโอกาส จนกระทั่งวันนี้ เขายังไม่เห็นทีท่าว่าจะไปถึงไหน ทั้งที่ผ่านมาก็หลายปีแล้ว หมูยากไร้ในดินแดนนี้ดูช่างมากมายเหลือเกิน เกินกว่าที่เขาจะช่วยทั้งหมดได้

แต่เขาก็ไม่เคยท้อ เพราะเขาเห็นสายน้ำมาแล้วมากมายในดินแดนอ้วนพี ทุกสายล้วนไม่เคยเหนื่อยล้า สายน้ำยังคงไหลไป … ไหลไป … ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

ปลายทางของเส้นทางที่น้ำเดินทางไป ก็คงเหมือนกับจุดหมายที่เขาหวังไว้ ว่าจะช่วยเติมเต็มในสิ่งที่ผู้ยากไร้ขาดแคลน นั่นก็คือความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เสมอภาคกับหมูที่ร่ำรวยหลายๆ ตัวในดินแดนอ้วนพี

ความคิดของเขาต้องหยุดลงกะทันหัน เขาได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากข้างๆ เป็นเสียงลิ้นวักน้ำในลำธาร

"เจ้าตัวเล็ก เจ้าตามข้ามาจนได้นะ เอาล่ะ งั้นเราไปด้วยกัน"

ตั้งแต่เขาออกปล้น ก็ไม่ยอมให้ใครออกปล้นกับเขาเลย เขาไม่ต้องการให้ใครมาเดือดร้อนไปด้วย จะมีก็แจมมี่ อู๊ดที่ได้มอบหัวใจให้ทั้งดวงแล้วเท่านั้น

แต่วันนี้ เขาจะมีเพื่อนเป็นลูกหมาตัวน้อย "ข้าจะเรียกเจ้าว่า เจ้าตัวเล็ก นะ เราไปกันดีกว่า ข้าอยากเห็นบ้านไทธนา อู๊ดเต็มแก่แล้ว"

แล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปตามถนนโคเลสเตอรอลสายเดิม ท่ามกลางแดดอ่อนๆ ยามเช้า ที่สายลมพัดเอื่อย นับเป็นวันเริ่มต้นแห่งมิตรภาพใหม่ที่ดีที่สุดวันหนึ่งเลยทีเดียว

บ่ายคล้อย … ถนนโคเลสเตอรอลพาเขาทั้งสองลงใต้ไปเรื่อยๆ โรบิน อู๊ดสังเกตเห็นว่า ถนนบริเวณนี้เริ่มเป็นหลุมเป็นบ่อ ไม่เรียบเหมือนเส้นทางที่ผ่านมา ซ้ำยังแคบกว่าเดิมมากมายนัก เนื่องจากมีวัชพืชกีดขวางทางสัญจร เหมือนไม่มีใครดูแลมานานมากแล้ว

เขาคิดไปถึงไมตี้ อู๊ด, ไมเคิล อู๊ด และมอร์แกน อู๊ด สามทหารหมู พวกเขาคงจะเสพย์สุขแต่ในเมืองหลวง ไม่เคยตรวจตรา หรือแม้แต่จะส่งใครมาดูแลถนนสายหลักของดินแดนอ้วนพี อันเป็นเส้นเลือดของดินแดนในการขนส่งสินค้า นี่เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เศรษฐกิจของดินแดนอ้วนพีตกต่ำอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ถนนเส้นนั้น นำเขากับเจ้าตัวเล็กไปสู่เมืองร้างเมืองหนึ่ง แสงแดดยามบ่ายทำให้พื้นดินพลิ้วไหวไปด้วยความร้อนระอุ เห็นเป็นคลื่นความร้อนแผ่ซ่านไปในแผ่นดิน สายลมร้อนพัดพาเอาผงฝุ่นและเศษขยะมากมายให้ลอยละล่องไปกับมัน เสียงหวิวๆ ของมันทำให้เมืองที่เงียบสงัด ดูเดียวดายมากขึ้น

"แบ๊กๆๆ …" เสียงเจ้าตัวเล็กนั้นเล็กแหลม โรบิน อู๊ดหันไปมองมัน เจ้าตัวเล็กจ้องตรงไปที่บ้านร้างหลังหนึ่ง เขาเห็นสิ่งที่คิดว่าเป็นรั้วบ้านทาสีเขียว ถ้ามันเคยเป็นรั้วมาก่อน สีเขียวของมันดูซอมซ่อ กลิ่นความเก่าลอยมากระทบจมูกกลมๆ ของเขา ที่รั้วนั้นมีร่างๆ หนึ่งนั่งพิงอยู่

ร่างนั้นสวมชุดปะๆ ขาดๆ เนื้อตัวมอมแมม เรียกง่ายๆ ว่าเป็นขอทานนั่นเอง โรบิน อู๊ดเดินเข้าไปใกล้ๆ จึงสังเกตเห็นขันใบเล็กๆ แตกๆ ใบหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าเขา ด้วยความเป็นผู้ที่มีจิตใจงดงามต่อผู้ยากไร้ เขาจึงหยิบสร้อยทองเส้นหนึ่งจากถุงก๊อบแก๊บใบนั้น แล้ววางลงในขันของขอทาน

"แง่ม …." ขอทานตกใจตื่น รีบดึงขาออกจากคมเขี้ยวเล็กๆ ของเจ้าหมาน้อย
"เจ้าตัวเล็ก ไปกัดเขาทำไม ปล่อยเดี๋ยวนี้" โรบิน อู๊ดรีบวิ่งไปคว้าตัวเจ้าตัวเล็กออกมา ก่อนที่ฟันเล็กๆ ของมันจะเจาะเข้าไปในหนังหุ้มกระดูกของชายขอทาน

เมื่อหายตกใจแล้ว ขอทานก็มองเห็นสร้อยทองในขันของตน เขาหยิบขึ้นมา และมองไปทางโรบิน อู๊ด

"ข้าคือโรบิน อู๊ด มิตรแท้แห่งผู้ยากไร้ ข้ามอบสร้อยเส้นนี้ให้กับเจ้า ขอเจ้าจงก็บไว้"

ขอทานทำท่าดีใจ เก็บสร้อยเส้นนั้นไว้ในเสื้อ ทำท่าจะลุกขึ้น แต่แล้ว …

"โรบิน อู๊ด …" เสียงนั้นฟังดูคุ้นหู โรบิน อู๊ดหันไปทางเสียงนั้น ร่างของไมตี้ อู๊ดพร้อมทหารหมูมากมายยืนอยู่ตรงหน้า

"ไมตี้ อู๊ดนั่นเอง ทำไมเจ้าไม่ดูแลถนนที่จะมาเมืองนี้เลย ดูสิ เมืองนี้ได้กลายเป็นเมืองร้างไปแล้ว เพราะถนนถูกตัดขาด"
"อย่านอกเรื่อง โรบิน อู๊ด วันนี้แหละ เจ้าจะได้ตายอยู่ที่นี่"

โรบิน อู๊ดไม่ตอบโต้ด้วยคำพูด เขาควงกระบี่ขึ้นมา จับมันด้วยกีบมือขวา ส่วนกีบมือซ้ายจับฝักกระบี่ ชักกระบี่ออกมาเพียงครึ่งเล่ม อันเป็นท่าเตรียมต่อสู้ของเขา

เขารวบรวมสมาธิเพื่อตั้งรับศัตรูที่มากมายนั้น โดยไม่ทันสังเกตว่าขอทานนั้นอุ้มเจ้าตัวเล็ก เพื่อนใหม่ของเขา วิ่งหายไปแล้ว

"ทหารหมูแห่งพระราชวังอืดบวมใหญ่ … ลุย" ไมตี้ อู๊ดประกาศกร้าว

ทหารหมูทั้งหมดวิ่งตรงมายังโรบิน อู๊ด เงื้อกระบี่เตรียมฟาดฟัน จอมโจรอ้วนพีใช้ความเร็วที่เหนือกว่าหลบหลีกคมกระบี่ที่โจมตีเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย

เขาไม่ต้องการฆ่าใคร จึงไม่ออกอาวุธใดๆ ได้แต่ทำให้ทหารเหล่านั้นหมดสติไปทีละตัวๆ เท่านั้น
… แต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ …

แม้โรบิน อู๊ดจะจัดการกับกระบี่นี้ได้ ก็ยังมีกระบี่ต่อไป …ต่อไป … ไม่มีทีท่าว่าอาวุธที่โอบล้อมประชิดตัวเข้ามาเรื่อยๆ นั้น จะหยุดการเคลื่อนไหว ในขณะที่เขาเริ่มอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆ เช่นกัน
แวบหนึ่ง สายตาของโรบิน อู๊ดได้เห็นแววตาอันเคียดแค้นของไมตี้ อู๊ด เขายังแค้นที่พ่ายแพ้ต่อโรบิน อู๊ดที่ริมแม่น้ำขาวใหญ่ในวันนั้น

แขนของเขาอ่อนแรง ในขณะที่ทหารหมูเหล่านั้นยังคงกระหน่ำอาวุธเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เหมือนสายน้ำที่ไม่เคยหยุดไหล

หรือเขาจะต้องจมลงใต้สายน้ำอันเชี่ยวกรากที่อยู่ต่อหน้านี้