"โปรดรับตำแหน่งประมุขพรรคกระยาจกด้วยเถิด ท่านโรบิน อู๊ด"

เสียงขอร้องจากพี่น้องพรรคกระยาจกที่คุกเข่าอยู่รอบตัวเขาทำให้เขาขนลุก เพราะมันเกิดจากความตั้งใจจริงของชาวพรรคทั้งหมด แม้แต่ท่านผู้เฒ่าตาขาวก็ยังทวนประโยคซ้ำ

"ระตาแหน่ปะมุดั้วเถอะ ท่าโรบี้ อู๊ …" เขาพูดออกมาในขณะมือทั้งสองยังเล่นตะเกียบหักๆ ข้างนั้นอยู่
"… ปะมุโรบี้ อู๊" เขาย้ำอีกครั้งก่อนจะทำตะเกียบให้หักมากขึ้นไปอีก

สายตาของเขายังคงมองไปรอบๆ เจ้าตัวเล็กคงเหนื่อยมาก จึงเข้าไปนอนสบายอารมณ์อยู่ในขันแตกๆ ของชาวพรรคตัวหนึ่ง เขานึกอิจฉาเจ้าตัวเล็กขึ้นมานิดๆ มันเป็นเพียงลูกหมาตัวเล็กๆ ที่ไม่ต้องรับภาระอันยิ่งใหญ่อย่างเขาในวันนี้

เขาไม่อยากรับตำแหน่งประมุข เพราะคิดว่ายังมีภารกิจอีกมากมายที่จะต้องทำ ดินแดนอ้วนพียังมีหมูยากไร้อยู่อีกมากที่เขาจะต้องช่วยเหลือ

แต่ก่อนที่ความคิดของเขาจะเตลิดเปิดเปิงไปไกลกว่านี้ ประตูบานหนึ่งก็เปิดออก แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดบานประตูเข้ามาในพรรค ส่องไปยังเก้าอี้ตัวเล็กๆ ข้างเทพหมูชวนฝัน ลำแสงของมันเป็นสีทอง ปรากฏเงาของร่างๆ หนึ่งตรงประตูนั้น

โรบิน อู๊ดยกกีบมือบังแสง หรี่ตามองไปทางประตู เจ้าของเงานั้นยืนขวางทางแสงอยู่หน้าประตู เห็นเป็นเงาอ้วนๆ เงาหนึ่ง ในมือถือไม้เท้าตีสุนัขทำจากทับทิม อันเป็นสมบัติประจำตระกูลของท่านประมุขอู๊ด อู๊ด เมื่อครั้งยังเคยรวย

"ทั้งหมดทำความเคารพท่านประมุข"

ชาวพรรคทุกตัวลุกขึ้น หันหน้าไปทางประมุข แล้วคุกเข่าลงอีกครั้ง พร้อมกับเปล่งวาจา

"ยาจกยากแค้น ทั่วแดนอ้วนพี รู้รักสามัคคี อ้วนพีดังเดิม"
"ทั้งหมด … ลุกขึ้น" เสียงนั้นเปี่ยมด้วยอำนาจ เยือกเย็น สุขุม
"ขอบคุณท่านประมุข"
"พี่น้องของข้า พบโรบิน อู๊ดแล้วหรือยัง"
"ข้าอยู่นี่ ท่านประมุข" โรบิน อู๊ดเดินอุ้ยอ้ายออกมาด้านหน้า แววตาแห่งความยินดีของท่านประมุขปรากฏต่อสายตาเขา
"ฮอลลี่ เก้าอี้วีไอพี"

ฮอลลี่ อู๊ดรับคำสั่ง เดินหายเข้าไปทางด้านหลัง แล้วออกมาพร้อมกับเก้าอี้เล็กๆ ขนาดพอๆ กับเก้าอี้ที่อยู่ข้างเทพหมูชวนฝัน เขาวางเก้าอี้ทั้งสองไว้ใกล้ๆ กัน

"สหายโรบิน … เชิญ" ท่านประมุขผายมือไปทางเก้าอี้ทั้งสอง
"ข้าได้ยินชื่อเสียงของเพลงกระบี่อ้วนพีมานาน วันนี้เจ้าของเพลงกระบี่ได้มาอยู่ต่อหน้าข้า ข้ารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก" ท่านประมุขเริ่มบทสนทนา
"ข้าก็รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกัน" โรบิน อู๊ดพูด
"ท่านคงจะไม่รังเกียจ ที่จะแสดงให้ข้าได้ชื่นชมด้วยตัวเองสักครั้ง" ท่านประมุขท้าจอมโจรอ้วนพีประลอง
"เชิญชี้แนะ"

เหล่าพี่น้องพรรคกระยาจกรู้สึกตื่นเต้น เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้เห็นวิชาไม้ตีสุกรนอนอืดที่ท่านประมุขได้คิดค้นและฝึกปรืออยู่ถึงหนึ่งปีเต็ม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เป็นการประลองของประมุขปัจจุบันกับว่าที่ประมุขของพวกเขา

ไม้เท้าตีสุกรของท่านประมุขชี้ตรงไปข้างหน้า ในทิศทางที่โรบิน อู๊ดยืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อมเช่นกัน มีดวงอาทิตย์ยามอัสดงลอยเด่นอยู่ตรงกลางระหว่างเขาทั้งสอง

โรบิน อู๊ดหลับตา กระบี่ที่ชักออกมาเพียงครึ่งเล่มยังกระชับอยู่ในมือของเขา ในขณะที่ประมุขยังคงจ้องตรงมาที่โรบิน อู๊ด มือของเขายังคงจับไม้เท้าตีสุกรอยู่นิ่งๆ มีเสียงลมหายใจของพี่น้องชาวพรรคกระยาจกเท่านั้นที่ดังเพียงแผ่วเบา

ทันใดนั้นเอง ยาจกอู๊ดสบจังหวะ ยกเท้าออกวิ่ง มือที่จับไม้เท้าตีสุกรชี้ไปข้างหน้าเปลี่ยนเป็นเงื้อไปทางด้านขวา

โรบิน อู๊ดได้ยินเสียงฝีเท้าตรงหน้าวิ่งเข้ามา จังหวะที่ท่านประมุขกำลังจะฟาดไม้เท้าลงที่ลำตัวของเขา ทั้งที่ยังหลับตา เขาใช้ความเร็ววิ่งตรงเข้าใส่ด้านซ้ายของประมุข ทำให้ไม้เท้าตีสุกรตีพลาด โรบิน อู๊ดวิ่งเลยไปทางด้านหลัง เขากลับหันหลังอย่างรวดเร็ว วิ่งสวนกลับไปยังที่ที่ประมุขยืนหันหลังให้เขา และใช้ปลายฝักกระบี่แตะเข้าที่ต้นคอของท่านประมุข ก่อนจะถอยออกมาทำความเคารพ

"ข้ายังฝึกน้อยไปจริงๆ ดีใจจริงๆ ที่วันนี้ได้พบยอดฝีมือแห่งดินแดนอ้วนพี ข้าไม่เสียใจเลยที่เลือกท่านเป็นประมุขพรรคตัวต่อไป"
"แต่ว่าท่าน …" โรบิน อู๊ดพยายามจะคัดค้าน
"ท่านโรบิน อู๊ด เพลงกระบี่ของท่านเหนือกว่าของข้านัก ท่านรู้จักวิธีทำให้กระบี่ในมือเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายท่าน และในขณะเดียวกัน ท่านก็สามารถทำให้กระบี่ในมือหายไปด้วย"
"ขอท่านประมุขชี้ชัดๆ อีกครั้งด้วย" โรบิน อู๊ดยังคงสงสัยในถ้อยคำของท่านประมุข
"ยามที่ท่านจับกระบี่ขึ้นต่อสู้ ท่านไม่ได้เห็นว่ากระบี่นั้นเป็นกระบี่ เพราะท่านสามารถใช้มันได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของท่าน และเมื่อกระบี่ได้กลายเป็นอวัยวะของท่าน กระบี่นั้นจึงหายไป ท่านกับกระบี่ของท่านได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว"
"ข้าเข้าใจแล้ว"
"ข้ายังต้องฝึกอีกมาก ข้าอยากจะเดินทางไปตามที่ต่างๆ เพื่อฝึกวิชา จึงไม่สามารถดูแลพี่น้องของข้าได้ และกฎของพรรคที่ข้าได้เขียนไว้ ก็บอกไว้ว่าจะต้องเปลี่ยนประมุขปีละหนึ่งตัว ข้าอยากให้ท่านรับตำแหน่งประมุขพรรคกระยาจกต่อจากข้า เพื่อให้พวกเขาได้มีความหวัง เพราะอย่างน้อย พวกเขาก็เรียกได้ว่าเป็นผู้ยากไร้ในดินแดนอ้วนพีเช่นกัน หากท่านต้องการช่วยเหลือผู้ยากไร้ ท่านก็ควรช่วยพวกเขา เขาไม่ต้องการทรัพย์สินอะไร ความหวังและกำลังใจต่างหากที่พวกเขาต้องการ หวังว่าท่านคงเข้าใจ"

โรบิน อู๊ดได้ฟังท่านประมุขพูดแล้ว ความคิดที่จะไม่รับตำแหน่งประมุขนั้น กลับมลายหายไปสิ้น เขารู้สึกว่าตนกำลังจะได้ทำความดีกับผู้ยากไร้อีกครั้ง และครั้งนี้ เป็นการทำความดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา เพราะเขาจะได้มอบความหวังและกำลังใจให้กับพี่น้องเหล่านี้ เป็นการให้ที่พวกเขาจะได้อะไรมากกว่าทรัพย์สินที่ใช้แล้วก็หมดไป

พิธีเข้ารับตำแหน่งประมุขของโรบิน อู๊ดเกิดขึ้นในเช้าวันถัดมา

"ทั้งหมดทำความเคารพท่านประมุข" ฮอลลี่ อู๊ดกล่าวนำ
"ยาจกยากแค้น ทั่วแดนอ้วนพี รู้รักสามัคคี อ้วนพีดังเดิม" เหล่าพี่น้องเปล่งวาจาพร้อมกัน

ท่านประมุขลุกจากเก้าอี้ข้างเทพหมูชวนฝัน ยืนตรง และกล่าวเปิดพิธี

"วันนี้ เป็นวันดีของพวกเรา ที่จะได้มีประมุขพรรคตัวใหม่ ประมุขใหม่ท่านนี้ พี่น้องทั้งหลายก็ได้ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่า ท่านมีฝีมือเพียงใด อีกทั้งยังเป็นชาวอ้วนพีที่ทำความดีเพื่อหมูยากไร้มามากมาย โดยที่ข้าเองก็ยังทำไม่ได้ และในวันครบรอบ 1 ปีของพรรคกระยาจก เราจะร่วมฉลองวันครบรอบนี้ พร้อมด้วยประมุขใหม่ของเรา" จบคำกล่าว พี่น้องทั้งหมดก็โห่ร้องด้วยความยินดี
 

"เจ้ายินดีจะดำรงตำแหน่งประมุขพรรคกระยาจก จะคอยดูแลพี่น้องของพรรคให้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ มีสุขร่วมเสพย์ มีทุกข์ร่วมต้านหรือไม่" ท่านประมุขถามโรบิน อู๊ด ซึ่งบัดนี้ ได้คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา ต่อหน้าเทพหมูชวนฝัน โดยมีพี่น้องพรรคกระยาจกทั้งหมดเป็นสักขีพยาน
"ข้ายินดี และเต็มใจเป็นที่สุด" เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

แล้วยาจกอู๊ดก็หันไปหาพี่น้องของเขา ถามคำถามคล้ายๆ กันว่า "เจ้ายินดีจะรับโรบิน อู๊ดเป็นประมุขพรรคกระยาจก จะคอยดูแลและเชื่อฟังเขา เพื่อเราจะได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ มีสุขร่วมเสพย์ มีทุกข์ร่วมต้านหรือไม่"
"พวกเราเต็มใจ" พี่น้องกล่าวพร้อมกัน

สิ้นเสียง ยาจกอู๊ดวางปลายไม้เท้าตีสุกรลงบนบ่าของเขา

"ในนามของเทพหมูชวนฝัน ข้ายาจกอู๊ด ประมุขตัวแรกของพรรคกระยาจก ขอแต่งตั้งให้ท่านโรบิน อู๊ด เป็นประมุขพรรคกระยาจกตัวที่ 2 นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป"

เขายกไม้เท้าตีสุกรขึ้น วางขวางลงบนมือทั้งสองข้าง ยื่นให้กับโรบิน อู๊ด เขารับไว้ด้วยมือทั้งสองเช่นกัน จากนั้น เขายืนขึ้นเคียงข้างกับท่านอู๊ด อู๊ด ชูไม้เท้าไปข้างหน้า มีความมุ่งมั่นปรากฏในแววตา พี่น้องทุกตัวคุกเข่าลง เปล่งวาจาอีกครั้ง

"ยาจกยากแค้น ทั่วแดนอ้วนพี รู้รักสามัคคี อ้วนพีดังเดิม"

โรบิน อู๊ดมองดูเหล่าพี่น้องมากมายที่อยู่เบื้องหน้า แสงอาทิตย์รำไรปรากฎขึ้นที่ขอบฟ้า กระทบไม้เท้าตีสุกร สะท้อนแสงแดงระยิบระยับ เขายิ้มให้กับตัวเองในเช้าของวันที่ดีที่สุดวันหนึ่งในชีวิตจอมโจรอย่างเขา บรรยากาศยามนี้เปี่ยมด้วยความศักดิ์สิทธิ์ ความเงียบนั้นสงบนิ่ง

มีเพียงเสียงหนึ่ง ล่องลอยมาตามสายลมยามเช้า "ยาโจะย่าแค้ ทั่วแดอั้วพี รู้ระฉามะคี อั้วพีดาเดอ"
เป็นเสียงของท่านผู้เฒ่าตาขาว