ความมืดแห่งราตรีที่ครอบคลุมท้องฟ้าได้จากลาไปแล้ว มันเป็นคืนที่ป่าแห่งนี้ดูสว่างไสวผิดปกติ พื้นดินในป่าดูเหมือนจะถูกฉาบทาด้วยสีขาว เหมือนมีใครทำสีขาวหกใส่ พวกเขามาถึงที่นี่ตอนพลบค่ำ ก่อนที่จะพากันนอนหลับเอาแรงเพื่อออกเดินทางต่อในเช้าวันนี้

แสงแดดเริ่มเปิดเผยแนวป่าที่เคยอยู่ในความมืด สายตาของไมเคิล อู๊ดก็เริ่มเผยอขึ้นเช่นกัน เมื่อดวงตาชินกับแสงแล้ว เขาก็ต้องตะลึงงัน ด้วยไม่เคยเห็นสิ่งประหลาดแบบนี้มาก่อน

ป่าทั้งป่าเหมือนถูกหิมะปกคลุมไปทั่ว ทั้งที่ดินแดนอ้วนพีเป็นดินแดนที่ไม่มีหิมะตก สีขาวที่อยู่ตามพื้นและต้นไม้นานาชนิดนั้น ก็ไม่ได้เป็นเพียงสีที่แต้มแต่ง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในป่าแห่งนี้ล้วนเป็นสีขาวทั้งหมด

ป่ารำหิมะ … สีขาวของมันไกลออกไปถึงขอบฟ้า ราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด

"มอร์แกน ตื่นเร็ว …" เขาปลุกมอร์แกน อู๊ดที่นอนอยู่ข้างๆ
"อื้อ … ขออีกนิดได้มั้ย ข้าเหนื่อยเหลือเกิน" มอร์แกน อู๊ดยังงัวเงียอยู่
"ไม่ได้ เจ้าลืมตาขึ้นมาดูก่อน เรามาถึงป่ารำหิมะแล้ว" ไมเคิล อู๊ดยังพยายามต่อไป
"เจ้ารู้ได้ยังไง …" มอร์แกน อู๊ดทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ต้องหยุดคำพูดของตัวเองไว้แค่นั้น เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเห็นสิ่งเดียวกับที่ไมเคิล อู๊ดเห็น

แสงแดดยามเช้าค่อยๆ สาดแสงแรงขึ้นทีละน้อยๆ สีขาวของป่ารำหิมะสะท้อนแสงนั้น จนพวกเขาต้องหรี่ตามองด้วยความตื่นเต้น

"ไมเคิล …" มอร์แกน อู๊ดเรียกก่อนจะพูดต่อไปว่า
"แล้วเราจะหารำหิมะได้จากที่ไหน"

มันเป็นคำถามที่ตอบยากสำหรับไมเคิล อู๊ด เขาเองก็รู้พอๆ กับที่มอร์แกน อู๊ดรู้ ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาทำได้ในขณะนี้ก็คือช่วยกันหาไปทั่วป่ารำหิมะ สีขาวของป่าทำให้พวกเขามองไม่เห็นถึงความแตกต่างของสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นต้นหญ้าใบน้อย ต้นไม้ต้นใหญ่ สัตว์น้อยใหญ่ในป่ารำหิมะ ที่ล้วนแล้วแต่เป็นสีขาวทั้งหมด ทำให้การค้นหาของเขา เป็นไปด้วยความยากลำบาก
จนกระทั่งบ่ายคล้อย เขาก็ได้พบดอกไม้สีขาวเป็นดอกแรก มันกำลังแย้มบานอยู่ในสวนดอกไม้ที่มีลำต้นและใบเหมือนกันทุกต้น ทั้งรูปร่าง ขนาด และสีที่เป็นสีขาวตั้งแต่โคนต้นจนถึงดอก

พวกเขามั่นใจว่า ดอกไม้ที่บานอยู่ต่อหน้าเขานั้น ต้องเป็นดอกรำหิมะอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงช่วยกันขุดมันขึ้นมาจากสวน เมื่อขุดขึ้นมาได้แล้ว พวกเขาก็พบว่า มันไม่ได้เป็นสีขาวตั้งแต่โคนต้นเท่านั้น เพราะแม้แต่รากก็ยังเป็นสีขาว

กล่องรูปหัวหมูที่เคยว่างเปล่า บัดนี้มีดอกรำหิมะที่ขาวดังหิมะสมชื่อวางอยู่ในนั้น และทั้งสองก็ออกจากป่าสีขาวที่ชื่อป่ารำหิมะ เพื่อกลับไปยังเมืองหลวง มือข้างหนึ่งของมอร์แกน อู๊ด ถือกล่องรูปหัวหมูเดินเคียงข้างไปกับไมเคิล อู๊ด

พวกเขาจากป่ารำหิมะมาแล้ว ความตื่นเต้นที่ได้เห็นป่าประหลาดที่มีสีขาวทั้งป่ายังไม่หมดไป เขายังคุยเรื่องนี้กันมาตลอดทาง

จนกระทั่งเขาเห็นพายุหมุนลูกหนึ่งกำลังพัดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาหยุดมองพายุลูกนั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจอีกครั้ง

"วันนี้เราได้เจอสิ่งประหลาดเยอะจริงๆ" มอร์แกน อู๊ดพูด

พายุลูกนั้นค่อยๆ อ่อนแรงลง ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา ห่างออกไปไม่ไกลนัก พวกเขาเดินต่อไปจนถึงจุดที่พายุหยุดลง

"ไมตี้ นั่นไมตี้ อู๊ดนี่" ไมเคิล อู๊ดร้องขึ้น แล้ววิ่งไปหาหัวหน้าอัศวินสามทหารหมู มีมอร์แกน อู๊ดวิ่งตามไปติดๆ
"ไมเคิล มอร์แกน เจ้ามาช่วยข้าเหรอ ไปจับโรบิน อู๊ดกัน" ไมตี้ อู๊ดดีใจที่ได้พบไมเคิล อู๊ดกับมอร์แกน อู๊ด
"โรบิน โรเบิ้นที่ไหนล่ะไมตี้ ที่นี่มันชายป่ารำหิมะ โรบิน อู๊ดมันหนีไปทางใต้ แล้วนี่มันยังไงล่ะเนี่ย เจ้าตามมันไปทางใต้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้" ไมเคิล อู๊ดชี้แจง
"ข้าไม่รู้ ข้ารู้แต่ว่า ข้าถูกพวกขอทานที่มาช่วยโรบิน อู๊ดเล่นงานจนสลบ แล้วพอตื่นขึ้นมาก็กำลังอยู่ในพายุ แล้วก็มาเจอพวกเจ้า ทหารหมู … ทหารหมูบอกหน่อยซิ นี่มันเรื่องอะไรกัน"
 

ทหารหมูตัวหนึ่งจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้สามทหารหมูฟัง

"ข้าว่า เรารีบกลับวังกันดีกว่า ข้าได้ดอกรำหิมะมาแล้ว" มอร์แกน อู๊ดเสนอความเห็น

ร่างที่เคยอวบอ้วนของกำนันไทเกอร์ อู๊ด บัดนี้กลับเป็นร่างที่ซูบผอม หมูพยาบาลพยายามป้อนอาหารเหลวและน้ำให้กำนัน ตามคำสั่งของหมอหลวง แต่นั่น ก็ไม่ได้ทำให้อาการของเขาดีขึ้นสักเท่าไหร่ นับวันใบหน้าสีชมพูนั้นยิ่งซีดลงๆ

พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าก็ทรงแวะมาดูอาการพระสหายของพระองค์อย่างสม่ำเสมอ เฝ้ารอการกลับมาของไมเคิล อู๊ดกับมอร์แกน อู๊ด และข่าวดีเรื่องจับจอมโจรอ้วนพีจากไมตี้ อู๊ด

"นี่ก็ครึ่งเดือนแล้ว เจ้าพวกนั้นไปหารำหิมะถึงที่ไหนนะ" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าตรัสเปรยๆ และเดินออกจากห้องพักของไทเกอร์ อู๊ดไป

ลมหายใจโชยแผ่วของกำนันยังคงเข้าออกอย่างต่อเนื่อง สภาพอากาศในห้องพักช่างร้อนนัก เนื่องจากเป็นฤดูร้อนของดินแดนอ้วนพี หมูพัดโบกที่คอยพัดโบกให้ร่างไร้สติต่างก็ร้อนไม่แพ้กัน ไม่นานนัก หมูพัดโบกก็ผล็อยหลับไปเพราะความร้อน

เหงื่อของกำนันไหลโซมกาย เสียงลมหายใจถี่ขึ้น ลึกขึ้น ท้องของเขากระเพื่อมขึ้นลงด้วยแรงลม ผสมแรงของไขมันที่ยังคงหลงเหลืออยู่

ร่างไร้สตินั้นลุกขึ้นนั่ง ตาที่เคยปิดสนิทตลอดครึ่งเดือนกลับเปิดออก แขนขาที่เคยอยู่นิ่งๆ บัดนี้กลับเคลื่อนไหวด้วยท่าทางของการลุกลงจากเตียง

"ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ" กำนันไทเกอร์ อู๊ดบ่นพึมพำกับตัวเอง

"สามทหารหมูกลับมาแล้ว" ทหารหมูที่เฝ้าเวรที่ประตูพระราชวังประกาศก้อง

ประตูนั้นค่อยเคลื่อนตัวออก เผยให้พระราชวังอืดบวมใหญ่อันโออ่า และสวยงาม เป็นพระราชวังที่อ้วนที่สุดเท่าที่เคยมีมาบนดินแดนสรรพสัตว์ เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีที่สามทหารหมูกลับมาดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าวิ่งกระหืดกระหอบ ออกมารอสามทหารหมูที่ประตูพระราชวัง หวังจะได้รับข่าวดีจากอัศวินของตน

"เรียนพระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้า เราพบรำหิมะแล้ว และได้นำมันกลับมาเพื่อรักษาพระสหายของพระองค์ ส่วนโรบิน อู๊ดหลบหนีไปได้ ด้วยความช่วยเหลือของกลุ่มขอทานในเมืองร้าง" ไมตี้ อู๊ดกล่าวรายงาน และเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าฟัง
"ไม่เป็นไร ตอนนี้เจ้ารีบเอารำหิมะไปให้หมอหลวงก่อน" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดรับสั่ง
"ท่านพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าาาาา …" เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในวัง พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าหันไปทางต้นเสียง หมูพัดโบกกำลังวิ่งหน้าตาตื่นมาทางพระองค์
"มีสิ่งใดหรือ" พระองค์ทรงถามหมูพัดโบก
"กำนันค่ะ กำนัน …" เสียงนั้นดูเหนื่อยหอบ
"กำนัน ทำไม เกิดอะไรขึ้นกับกำนัน" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าถามอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้น
"หายไป … กำนันหายไป" หมูพัดโบกพูดเป็นคำสุดท้าย ก่อนจะเป็นลมล้มลงไป

จากนั้น พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้า และสามทหารหมูจึงวิ่งไปยังห้องพักของไทเกอร์ อู๊ด และสิ่งที่พวกเขาเห็น คือเตียงว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของไทเกอร์ อู๊ดแต่อย่างใด

มอร์แกน อู๊ดคิดไปว่าตนกลับมาช้า มาไม่ทันไทเกอร์ อู๊ดที่หายตัวไป จึงเกิดกลัวถูกลงอาญา ชิงเป็นลมไปต่อหน้าพระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้า, ไมตี้ อู๊ด, ไมเคิล อู๊ด และเหล่าทหารหมูมากมาย

"พวกเจ้ามาทำอะไรกันเยอะแยะ" เสียงหนี่งดังขึ้นจากหน้าประตู
"ไทเกอร์ … ท่านฟื้นแล้ว" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดตรัสอย่างดีพระทัย
"ฟื้นเฟิ้นอะไรกัน ข้าหลับไปต่างหาก ห้องนี้มันร้อนจริงๆ นะท่านพิกกี้ ข้าทนนอนต่อไม่ไหว เลยตื่นมาหาน้ำหาท่าล้างหน้าล้างตาซะหน่อย หายร้อนลงไปเยอะเลย" เสียงของกำนันดูสดชื่น
"ข้าดีใจจริงๆ" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้ายังทรงดีพระทัยไม่หาย
"อ้าว แล้วนั่นมอร์แกนเป็นอะไรไป ร้อนจนเป็นลมไปเลยเหรอ" ไทเกอร์ อู๊ดถาม
"ไมตี้ ตามหมอหลวงมาดูอาการมอร์แกนหน่อยซิ" พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดรับสั่ง

เมื่อหมอหลวงตรวจมอร์แกนแล้ว พบว่าเขาเกิดอาการช็อคอย่างรุนแรง บวกกับความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง สุดปัญญาของหมอหลวงจะรักษาได้

"รำหิมะ … ใช่ รำหิมะไง ข้ากับมอร์แกนไปหามาเองกับมือ" ไมเคิล อู๊ดโพล่งขึ้นกลางห้อง
"ใช่แล้ว ท่านไมเคิล รำหิมะอยู่ที่ไหนล่ะ" หมอหลวงถาม
"ข้าฝากมอร์แกนด้วย" ไมเคิล อู๊ดส่งรำหิมะให้หมอหลวง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ให้หมอหลวงปรุงยาอยู่ตัวเดียว

ดอกของรำหิมะ เมื่อนำมาลนไฟ จะเกิดควันจางๆ สีขาว หมอหลวงให้มอร์แกน อู๊ดสูดดมควันนี้ เพื่อกระตุ้นร่างกายให้กลับฟื้นคืนสติ เมื่อเขาฟื้นแล้ว หมอหลวงก็เรียกไมตี้ อู๊ดกับไมเคิล อู๊ดเข้ามาในห้อง

"มอร์แกน เจ้าเป็นยังไงบ้าง" ไมตี้ อู๊ดถาม
"ข้าต้องถูกประหารแน่เลย ไมตี้ ข้ามาช้าเกินไป กำนันหายไป" มอร์แกน อู๊ดคร่ำครวญ

ไมตี้ อู๊ดจึงต้องเล่าความจริงให้ฟัง และตำหนิความตื่นตูมของมอร์แกน อู๊ด

"รำหิมะที่เราดั้นด้นไปหามาเพื่อจะกลับมาช่วยท่านกำนัน กลับต้องมารักษาอาการช็อคของเจ้า มอร์แกน" ไมเคิล อู๊ดพูดขึ้น และระเบิดเสียงหัวเราะดังไปทั่วพระราชวังอืดบวมใหญ่